In de steek gelaten?

Dijkhuizen krabt op zijn hoofd. 'Ik weet echt niet meer hoe dat lelijke ding heet. Help me even.'

Vragend kijkt Martin Kropff Tijs Breukink in het gezicht. 'Waarover gaat het?'

'Die betonnen monstervaas langs de Kortenoord Allee', zegt Breukink.

'Dat ding', huivert Kropff.

'Een heus kunstwerk, Martin', zegt Breukink. 'Ik heb hem een paar dagen geleden weggegeven aan de gemeente.'

'De Hoorn Des Overvloeds', zegt Dijkhuizen. 'Nou weet ik het weer. Symboliseert de Wageningse bijdrage aan de oplossing van het wereldvoedselvraagstuk.'

'Nooit geweten', zegt Kropff met een vies gezicht. 'Wat interessant.'

'Aalt en ik wilden hem eigenlijk willen laten slopen', zegt Breukink. 'Totdat we ons realiseerden dat we goedkoper uit waren als we hem weggaven.'

'En bij de gemeente waren ze er blij mee?', vraagt Kropff ongelovig.

'Nauwelijks', antwoordt Breukink. 'De heren en dames informeerden of ze de hoe-heet-het-ding gevuld met euro's weer moesten teruggeven. In dat geval hoefden ze hem niet.'

'Dat soort geluiden horen we veel te vaak', zegt Dijkhuizen. 'Op de één of andere manier heeft de buitenwereld het idee gekregen dat wij van Wageningen UR nietsontziende geldwolven zijn, die alleen maar geld willen verdienen en verder niets.'

'Nou is dat natuurlijk...', begint Kropff.

'Verschrikkelijk boos word ik daarover', vervolgt de leider der leiders.

'...Niet waar', voltooit Kropff bedeesd. 'Hoe komen ze op het idee?'

'Dat geldwolvenimago is schadelijk voor ons', zegt Dijkhuizen. 'Bedrijven vinden ons onderzoek te duur, buitenlandse studenten klagen over het collegegeld. Er komt minder geld van rijke alumni binnen en bij de gemeente Wageningen hebben we het helemaal verbruid. De raad heeft ons plan voor De Dreijen het raam uitgegooid.'

'Anderhalf uur werk naar de knoppen', moppert Breukink.

'We moeten de mensen duidelijk maken dat het ons niet om het geld gaat', zegt Aalt Dijkhuizen. 'Het gaat om ons zorg voor het milieu. Voor de landbouw. Voor gezonde voeding. Voor dierenwelzijn. Voor arme landen. Al die dingen zijn voor ons veel en veel belangrijker dan geld. De mensen moeten ons weer gaan vertrouwen. Ze moeten weten dat geld ons geen moer interesseert.'

Zenuwachtig schuift Breukink heen en weer op zijn stoel. 'Moet dat nou?', vraagt de mathematische wonderjongen.

'Jazeker', antwoordt Dijkhuizen ferm. 'Daarom is er een denktank gekomen die uitzoekt hoe we dat imago kunnen corrigeren. Hoe we ervoor kunnen zorgen dat de goegemeente weet dat de organisatie Wageningen UR liever geeft dan neemt.'

'Ik ben een man van weinig emoties', bekent Breukink. 'Maar nu word ik toch een beetje zenuwachtig.'

'Ik heb hetzelfde als Tijs', schraapt Kropff al zijn moed bij elkaar. 'Maar dan minder.'

'Ik heb altijd gedacht dat we hier alleen maar naar de centjes keken en verder naar niks', zegt Breukink. 'Nu ik dit hoor voel ik me...' De boekhouder kijkt even weg, naar het plafond, terwijl hij zoekt naar woorden.

'In de steek gelaten?', helpt Kropff.

Breukink knikt. 'Dat is het precies.'

'Niet nodig', zegt Dijkhuizen. 'We gaan natuurlijk niet ècht een liefdadigheidsinstelling worden.'

'Nee?', vraagt Breukink opgelucht.

'Welnee. Als ze daarbuiten maar blijven denken dat we hier in Wageningen nog steeds net zulke wereldverbeteraars zijn als in de jaren zeventig en tachtig. Als die rijke oude alumni met de snel teruglopende gezondheid ons maar in hun testament zetten. Als de gemeente de plannen maar accepteert die wij voorkoken.'

'Ik ben alweer gerustgesteld', zegt Breukink.

'Aan mij is een puike acteur verloren gegaan', merkt Dijkhuizen tevreden op.

'Maar die denktank dan?', wil Kropff weten.

'Pure window dressing. Simon Vink is de voorzitter.'

Hoorbaar laat Kropff zijn adem ontsnappen. Breukink gaat verzitten en leunt achterover.

'Ik was er bijna ingetrapt', zegt Kropff.

27.01.2010